Dzień 310

 

Matka Adama: Co się stało? Zjedz coś.

Adam: Mamo, nie jestem głodny. Uderzyłem się w skrzynkę.

Matka: W skrzynkę? Zupę zjedz, talerz gorącej, pomidorowa, przynajmniej dobra.

Adam: Mamo, nie chcę zupy, na listy, chcę z mamą porozmawiać.

Matka: Na listy? Możesz rozmawiać i jeść.

Adam: Mamo, nie chcę jeść, Nie dokończyłem dziś lekcji, mamo.

Matka: Dokończysz kiedy indziej, zjesz. Jak nie dokończyłeś?

Adam: Bo pierdzieli.

Matka: Nie mów tak!

Adam: Prykali.

Matka: Nie mogłeś im czegoś powiedzieć?

Adam: Co powiedzieć? Komu?

Matka: Ja bym im powiedziała.

Adam: Mama ma na wszystko recepty, z którymi człowiek nie wie co ma robić. Po każdej radzie mamy czuję się jeszcze gorzej. Wyszedłem dziś w środku z lekcji!

Matka: Taka praca dobra.

Adam: Zła.

Matka: Lubisz ją.

Adam: Nienawidzę.

Matka: Gdybyś nie odszedł z uczelni, już byłbyś profesorem.

Adam: Nieee, byłbym naukowcem.

Matka: Więc nie wiem, jak ci pomóc. Jedz, może mało soli?

Adam: Muszę odpocząć, mamo, odpocząć na dobre.

Matka: Jasne, że odpocząć.

Adam: Mama mnie wcale nie słucha.

Matka: Oczywiście, że słucham: „odpocząć”. Możesz teraz.

Adam: Właśnie o to chodzi, że nie mogę, bo nie potrafię odpoczywać.

Matka: To już nie wiem. Albo pieprzu trochę, pieprz niedobrze na nerki.

Adam: Jestem taki zmęczony.

Matka: Jasne że zmęczony, połóż się trochę. Czym jesteś zmęczony znowu?

Adam: Wszystkim. Sobą. Życiem.

Matka: Życiem? Jesteś młodym człowiekiem jeszcze.

Adam: Mam czterdzieści dziewięć lat. Siedem razy siedem.

Matka: Czterdzieści dziewięć lat. Ja mam siedemdziesiąt lat, dziesięć razy siedem. Całe życie masz jeszcze przed tobą. Gdybym ja miała życie przed sobą...

Adam: Ale mama już miała życie przed sobą. Też nie będę miał dwóch żyć.

Matka: Zupa ci wystygnie. (Cisza, Adam zaczyna smarować masłem kromkę). Musisz je tak skrobać, bo jest zmarznięte i się lepiej rozsmaruje.

Adam: Dobrze, mamo, skrobię. Zawsze skrobię i zawsze słyszę, że trzeba skrobać. Ja już tego nie mogę słuchać.

Matka: Chciałam tylko powiedzieć, że trzeba skrobać, bo zmarznięte. (Cisza). Zrób sobie górne światło.

Adam: Mamo, zrobię sobie takie, jakie potrzebuję.

Matka: Ale mnie to nie przeszkadza.

Adam: Ale tu chodzi o mnie, nie o mamę. Dziesięć tysięcy razy powtarzałem mamie, że nienawidzę górnych świateł.

Matka: Pierwsze słyszę.

Adam: Bo mnie mama nigdy nie słucha!

Matka: Zawsze ciebie słucham.

Adam: Nigdy! Mam wrażenie, że ani jednego zdania, które... Przez całe życie, słowa jednego, kiedykolwiek, nie słuchała mama mojego.

Matka: Odkaziłeś to chociaż? Jedz, ci zupa stygnie.

Adam: Tak, tak. Neomycyną. Zupa, zupa, zupa!